De imperfecte dag

De dag hoeft niet altijd perfect te zijn. Een imperfecte dag heeft ook zo haar waarde, als je de perfectie erin kunt inzien en kunt waarderen. Vooral dat laatste is geen makkelijke opgave, maar gelukkig geen onmogelijke.

Ik streef er altijd naar om het beste uit de dag te halen, om te genieten waar mogelijk.

Wanneer dit niet lukt, voelt de dag als onbevredigend, onvervuld.

De dag loopt dan niet zoals ik zou willen of had gemoeten en ik neem dat aan het einde van de dag mezelf kwalijk: stommerd, oepel, dommie...

Vreemd eigenlijk, want elke dag zit al perfect in elkaar: de dag loopt zoals het moet lopen. Er zit een logica in alles wat gebeurt. Het is misschien niet wat je wilt of verwacht, maar het gebeurt. Er is een interactie, een energie-uitwisseling tussen jou en het leven, die maakt dat dit zo gebeurt. 'Het leven praat tegen je’ is mijn motto. Als je bijvoorbeeld ergens ‘geen zin’ in hebt, maar je weet dat het gedaan moet worden, dan creëert zo’n moment chaos: er ontstaat een wankeling in de mind en een onrust in jezelf. Deze chaos geeft beweging in de mind. Misschien niet fijn, maar de chaos schudt je wel wakker, je wordt bewuster.

In plaats van het vieren van zo’n bewustwordingsmoment, neig ik ernaar om die chaos als negatief te bestempelen. Zo kan ik een schuldgevoel ervaren als ik niet heb gedaan wat ik moet doen, teleurgesteld zijn in iemand of een situatie, of ik kan simpelweg boos en geïrriteerd reageren. Vul de lijst maar aan...

Als ik weer kalm ben, het geheel van een grotere afstand bekijk (en dat is zeker niet makkelijk 🙈, maar stel dat het me lukt), dan kan ik er ook een positieve kant van inzien: wellicht is het juist fijn om even pas op de plaats te maken, om de boel-de-boel te laten, om te laten gebeuren wat gebeurt. Zo heb ik weer oog voor andere (meestal belangrijkere) lichtpuntjes in mijn leven, zoals mijn kinderen of mijn partner. Of de gebeurtenis helpt me te beseffen dat niet alles persée móet lopen zoals ik het in mijn hoofd heb. Het besef dat ik de vrijheid heb om ook andere keuzes te maken in plaats van op de automatische piloot te handelen, geeft me ruimte om te ademen. Het mag, niet alles dondert in elkaar. Misschien is het eigenlijk wel beter zo. Het brengt processen in gang die anders stil bleven liggen, zoals een helpende hand van iemand anders, een verrassend initiatief van iemand anders.

Zo’n chaos-moment van imperfectie kan net dat bewustzijn laten ontstaan dat het ook anders kan en mag (vooral van jezelf). Het maakt me wakker. Dat dit gepaard gaat met negatieve gevoelens komt omdat ik die chaos nog niet helemaal kan waarderen. Het lukt me soms, maar het is zeker niet makkelijk. Als ik in zo’n moment van chaos de tijd neem om slechts vijf keer rustig uit en in te ademen, dan geeft dat al een diepere kalmte. Vanuit deze kalmte kan ik de perfectie (het inzicht) in de imperfectie (de chaos) zien. Het helpt me het leven te omarmen zoals het loopt, ook als het leven even een chaos is.

Een dag is al perfect, hoe die ook lopen mag.

Tjonge, wat geeft dit besef al een rust ❤️.

Fijne (im)perfecte dag toegewenst 😉!