Ruimte om jezelf te accepteren

Accepteren van jezelf, houden van wie je bent, is super moeilijk en ook eng. Want wat als je jezelf accepteert hoe je bent? Is dan alles goed aan jezelf? Moet je dan alles accepteren? Maar wat als je echt iets verknald heb? Dan accepteer je dat toch niet zomaar? Accepteren heb je nodig om jezelf van een afstandje te kunnen bekijken zonder een oordeel dat je goed/fout bent. Maar wat is jezelf accepteren eigenlijk? Is dat hetzelfde als onverschillig zijn?

Nee, jezelf accepteren is alles behálve onverschilligheid! Dit is dé ultieme oefening in zelfliefde die voorbij gaat aan alle andere oefeningen. Het gaat om jóu, hoe je jezelf ziet, wat je van jezelf vindt en wat je jezelf oplegt. Het komt zo dichtbij jezelf, dat het mooi en angstig is tegelijkertijd. Het vraagt naast de bekende tijd en geduld vooral ook om veel moed om jezelf te accepteren zoals je bent. Het is loslaten in optima forma: het loslaten van die kritische (veroordelende) houding naar jezelf, die niet zinvol is. En loslaten is altijd eng, ook als het een belemmering is, zoals deze innerlijke stem.

Jezelf accepteren begint bij jezelf vergeven. Het is makkelijk om dat deel van jezelf te accepteren dat je goed vindt van jezelf, of waar je trots op bent. Hoewel dit ook een obstakel kan worden, omdat je dan meer gaat hechten aan dit deel van jezelf wat ook weer angst met zich mee: ‘Wat als ik dit niet meer kan?!?’ Je creëert een beeld van jezelf met verwachtingen. Dus trots zijn is ook niet makkelijk…maar dat is voor een andere blog…😉

Maar wat als iets niet gaat zoals je wilt, als jou iets niet lukt of je bent teleurgesteld in jezelf of anderen. Dan is vergeven een stuk moeilijker. Vergeven is simpel gezegd het volledig accepteren van jouw NEE. Dit legt Fred Luskin in onderstaande video mooi uit. Het is het accepteren dat iets is zoals iets is. Zoals dat je moeite hebt met het gedrag van een collega. Jouw NEE zorgt ervoor dat jij wilt dat die ander diens gedrag verandert. Je creëert een wens in jezelf met verwachtingen naar die ander en je verbindt jouw gemoedsrust hieraan: je wordt steeds bozer of geïrriteerder, zodra die persoon dat gedrag laat zien. Misschien raak je al geïrriteerd als je die persoon tegenkomt.

Wat moet je dan doen als je die irritatie voelt opkomen? Dit accepteren en telkens to 10 tellen? De kunst van vergeven begint met innerlijk rustig worden: ademen (ok, een soort van 10 tellen 😉). Maar die rust heb je nodig om de heftigheid in de emoties te laten minderen om weer bij jezelf te komen. Emoties hebben nogal een kracht en zijn sterker dan gedachten, dus dit is al een behoorlijke oefening. Vervolgens begint de ultieme uitdaging: bewust die NEE er laten zijn, ernaar kijken, geen gevecht, enkel kijken en aanschouwen en er vooral niets van vinden. Geen oordeel niets. Alsof je het allemaal van een afstandje bekijkt.

Het is het zacht en neutraal er laten zijn van wat er is. Dit lukt niet 1-2-3, maar telkens als je het doet, helpt deze oefening om jouw mening te verzachten. Je hoeft iemands gedrag niet ‘goed te praten’. Nee, geen analyse. Niets, nada, noppo. Het is zoals het is. Begrip voor iemand anders kan helpen om jouw mening (en daarmee die krachtige emoties) te temperen. Iedereen heeft natuurlijk een verhaal. Niemand is perfect.

Moet je je er dan maar bij neerleggen? Nee. De keuze om weg te gaan of grenzen te stellen, is helemaal aan jou. Het kan namelijk zijn dat je concludeert dat dit teveel van jou vraagt. Maar in essentie is de oefening helemaal niets doet. Het de ander niet kwalijk nemen, geen wraak, geen geroddel. Het er helemaal bewust laten zijn.

En dan begint het innerlijk groeiproces in jezelf 😌: je leert welke belemmeringen jij ervaart met de buitenwereld (jouw spiegel), hoe jij naar anderen kijkt, wat jouw levensfilosofie zit. Deze oefening van het laten zijn leert je te beseffen wat je anderen - maar zeker ook jezelf - oplegt aan verwachtingen. Deze zienswijze met verwachtingen ligt verankerd in jouzelf. Dit kunnen loslaten begint met allereerst het kunnen zien en ervaren van die belemmering in jou, die niet zinvol is. Erkennen dat het niet zinvol is om zo naar anderen en de buitenwereld te kijken om deze zienswijze vervolgens volledig en liefdevol te accepteren. Je bent OK. Ook die belemmering is OK, want die heb je nodig om te gaan zien wat er werkelijk toe doet in dit leven, wat nuttig is en wat niet.

Liefdevol accepteren is het er laten zijn van jouw NEE in jouzelf ❤️. Het voelen dat je dit eigenlijk niet wilt, maar jezelf de ruimte geven om dit er te laten zijn. De grootste criticaster naar jezelf ben jij zelf, al laat je jezelf geloven dat anderen dat zijn: ‘Dat vinden ze nooit goed, dat accepteren ze nooit, dat moet beter!’

Maar accepteer jij jezelf nu zoals je bent? Of overschreeuw je jezelf met wat er niet deugt aan jou? Want hoe meer het je lukt om die NEE in jezelf te accepteren, hoe meer je jezelf de ruimte geeft om te zien hoe mooi je bent, ook in het kunnen zien van die NEE. Alleen dat verzacht al. Jouw innerlijke NEE accepteren is pure zelfliefde, het laten zijn van het mooie dat er al is. En dat is alles, maar dan ook alles behalve onverschilligheid.

Ik wens je veel zelfliefde toe ❤️!