Stilte vult zich met zijn
Stilte is er laten zijn van wat er is.
Je hoeft niets te doen,
niets te corrigeren.
Het is er al, de stilte.
Het vraagt je
om ontvankelijk te zijn,
om je over te kunnen geven
aan de rust van stilte.
Stilte is diep, zo diep,
dat het je brengt
naar een onbekende leegte.
Een leegte dat nieuw
en spannend is,
als je voor het eerst
besluit te duiken
in deze diepte van stilte.
Stilte brengt je naar plaatsen
waar je nog niet bent geweest,
Waar je mag ontdekken, observeren,
zonder dat je iets moet.
Stilte maakt je vrij van 'alles wat was’,
een vrijheid dat voelt als eng.
Want ‘alles wat was’ geeft je houvast,
voelt vertrouwd en is bekend.
Een gevoel van veiligheid en geborgenheid,
geeft stilte je misschien nog niet.
Maar wat als diep in de stilte
een overvloed aan veiligheid
en geborgenheid ligt verscholen,
zoals je niet eerder hebt gekend?
En wat als deze stilte er al ís,
nu op dit moment in jou,
klaar om jou die warmte en veiligheid te geven,
waar je zo naar verlangt?
Waar je een diepere stilte mag ervaren,
het vinden van rust,
het jezelf gunnen van een stil moment.
Zoals de diepe stilte en rust
bij het vinden van de dood,
niet wetend wat hierna volgt.
Stilte geeft diepgang en echtheid aan alles wat is,
Ze laat je kwetsbaar voelen in het zijn,
Ze laat je uitgroeien boven 'alles wat was'
om uit te komen naar 'dat wat ís’.
Stilte vraagt om moed
om het leven echt aan te gaan,
om dieper te kijken naar wat ís.
Zolang je gelooft dat stilte ‘niets’ is,
stoot je af wat ís,
blijf je vast in ‘wat was'.
Als ik de stilte maar kon omarmen,
kon koesteren en er laten zijn,
wat een rust en zaligheid zou ik vinden.
Stilte vult zich met zijn,
met wat er nu ís,
zoals stilte altijd in je zal zijn.
❤️